Książka „Światoholicy” jest opowieścią o tym, jak zachwycić się światem i obudzić w sobie pasję podróżowania. To nie turystyczny przewodnik po odwiedzanych miejscach, posumowanie podróży odbywanych przez 20 lat – 60 krajów na 6 kontynentach. Autorka Aleksandra Pawlicka i jej mąż Jacek Pawlicki, autor zdjęć organizują zwykle wyprawy sami, szukają lokalnych przewodników, próbują dotrzeć do ciekawych kultur, ginących plemion, egzotycznych miejsc rozrzuconych po całym świecie. Ich książka jest opowieścią z kluczem, a właściwie dziesięcioma kluczami słowami: droga, samolot, łóżko, drzewo, alkohol, mięso, toaleta, ciało, pogrzeb, góra. To one stanowią tytuły rozdziałów, a nie nazwy krajów. Dzięki temu mapę świata w tej książce wyznaczają nie oficjalne granice, ale podobieństwa odnajdywane w miejscach oddalonych od siebie o setki kilometrów.
Światoholizm to nałóg podróżowania a właściwie pielgrzymowania po świecie. W odróżnieniu od alkoholizmu nie prowadzi do upadku czy marskości wątroby.
Aleksandra Pawlicka: Długo zastanawiałam się, jak opowiedzieć historie przywożone z naszych wypraw, by nie były tylko zapisem przeżyć i faktografią. Całkiem niedawno, podczas nocy spędzonej w lesie baobabów w Botswanie, wpadłam na pomysł: to musi być opowieść o rzeczach, których doświadcza większość podróżnych. Każdy w końcu gdzieś śpi, coś je i korzysta z toalety. A że to coś przybiera różne oblicza, bo spać można i na drzewie, i pod ziemią w starej kopalni, to stanie się leitmotivem pozwalającą snuć opowieść o wędrówce po całym świecie i pozwalającym innym odnaleźć się w naszej przygodzie.
Róża Maria Grafin von Thun und Hohenstein recenzując książkę napisała: „Tylko na chwilę wzięłam tę książkę do ręki i… jak zaczęłam z Pawlickimi wędrować po świecie, tak przejechałam niemal całą ziemię! Oderwać się nie można. Odnajdywałam stare znane mi kąty i zapachy, odkrywałam nowe smaki, rośliny, religie, obyczaje, spotykałam ludzi. Tekst i zdjęcia, zdjęcia i tekst splatają się w jedno, wciągają w niemal fizycznie odczuwalne doświadczenia z miejsc dalekich, opowiadają historie, otwierają oczy i ośmielają do wyruszenia w drogę. A w dodatku zaprzyjaźnia się czytelnik z uroczą parą światoholików.

Awantura w Papui

To był styczeń 2009 roku. Przylecieliśmy właśnie z Filipin do indonezyjskiej części Papui. Po zjedzeniu skromnego lunchu w lokalnej restauracji w Wamenie w Dolinie Baliem (kurczak a jakże), pojechaliśmy na wzgórza Baliem. Chcieliśmy koniecznie dostać się do wioski Dani, jednego z plemion zamieszkujących dolinę. Po negocjacjach z wodzem w sprawie opłaty za wejście do wioski i zdjęcia (bodaj 10 dolarów za grupę i kilka paczek papierosów) weszliśmy (dziewczyny Dani odkrywały ochoczo nagie piersi zdejmując koszulki) i zrobiliśmy sobie "zdjęcie rodzinne" z wodzem w kaloszach. Kiedy faceci zaczęli palić papierosy, kobiety doszły do wniosku, że weszliśmy do wioski za tanio. Rozpętała się awantura - między wodzem, mężczyznami a grupa najgłośniejszych kobiet. Nie czekając na finał, postanowiliśmy ulotnić się z wioski.
Pozostało pamiątkowe zdjęcie.